Slaapwel Da Vinci had gelijk…

Zoals ik in mijn eerste blog al zei, 10 oktober sterft deze blog. Het was leuk om doen, ik heb misschien niet zoveel geblogd als ik zou willen, maar in mijn ogen toch genoeg om jullie te laten weten waar ik zoal mee bezig was op die moment.
Ik zit deze blog te typen, net voor Gate 7 terminal 2 van Phoenix Sky Harbor. Langs check-in, langs security en op het bankje met uitzicht op de runway. Mijn vlucht vertrekt pas binnen 4 uur, maar ach, ik kijk al een maand uit naar deze moment, die laatste 4 uur zullen het niet verpesten voor mij.

Ik heb mijn licentie als commerciëel piloot samen met mijn multi-engine rating. Mijn examen was niet echt een van mijn beste vluchten maar het was voldoende, ik had opnieuw een drie. Uiteindelijk ziet mijn score voor alle PT’s + CPL in chronologische volgorde er zo uit: drie – drie – twee – drie – drie. Er zit een zekere regelmaat in. Ik ben blij met wat ik gepresteerd heb en ben ook blij op de manier waarop ik de training heb voltooid. Het was een leuke combinatie van zowel leren als ontspannen. Of ik het nog zo leuk zal vinden eens ik aan de instrument rating ga beginnen dat is nog maar de vraag. Dat examen wordt “de moeilijkste test die je ooit zal ondernemen in je carrière” genoemd. Goed, ik houd van een uitdaging.

Nooit meer opstaan onder de schaduw van de Sierra Estrella, nooit meer opstaan en buitenkomen in 30°C zelfs om 5 uur ’s ochtends, nooit meer opstaan een uurtje vliegen daarna terugkeren naar het appartement een drietal uurtjes slapen en dan bij het zwembad liggen. Het mooie leventje is over en het mooie leventje moet nog beginnen. Student zijn is leuk, maar nu wil ik gewoon een echte job hebben. Met alle onregelmatige uren die erbij horen, opgebeld worden midden in de nacht om een shift te gaan doen omdat X is ziek gevallen.

In ieder geval, Da Vinci had gelijk… gaat slapen, maar misschien staat een volgende blog volgende week wel op?

Bedankt aan al mijn lezers jullie reacties waren zeer welkom en motiveerden me toch om verder te schrijven,

Tot binnekort,
Bram

Ik ben er nog…

Neen, mijn leven was niet in gevaar, maar ik wil gewoon laten weten dat ik er nog steeds ben. Ik heb het ontzettend druk gehad. Elke dag twee lessen waar je doodvermoeid van terugkomt en dan moet je nog beginnen leren voor volgende dag. Maar als alles goed gaat ben ik woensdag klaar met de opleiding hier in Amerika dan zal ik nog twee dagen aan het zwembad doorbrengen en vertrek ik naar huis. Phoenix -> Denver -> London ->Dover -> Calais -> Herzele.

De Seneca is een prachtmachine. Twee dikke motoren naast je waar zoveel power in zit. Geweldig. Eén deel van de twin engine phase snap ik toch niet. Het hele doel van de Seneca is dat je eindelijk twee motoren hebt, zitten ze voortdurend één motor stil te leggen.

Ik ga nog een beetje leren aan het zwembad, genieten van mijn laatste week hier in de woestijn. Woensdag heb ik mijn Commercial Pilot’s Licence examen, als jullie allemaal even kunnen duimen voor mij?

groetjes,
Bram

Roadtrips…

Sorry voor het uitstel, ik had jullie verteld dat ik weer zin had in bloggen en dat is ook zo alleen was deze week enorm druk. Charlotte was hier en met vrouwen heb je altijd de handen vol, vandaar…

Ik heb mijn laatste vluchten gehad op de Warrior. Dat is nu volledig passé, ik had er genoeg van. Ik heb de handboeken + Standard Operating Procedures (+nieuwe checklists :s:s) Dat betekent ook dat ik geslaagd was voor mijn PT4. Opnieuw een drie. Verdiend deze keer. Ik wil nog even iets rechtzetten, ik had van de examinator op PT3 te horen gekregen dat ik een drie had, daar was ik toch ietwat teleurgesteld over, blijkbaar heb ik achteraf (zonder dat ik dat wist) een twee gekregen. Dus happy days…

Charlotte was hier, ik was enorm in de wolken. Het was echt een superweek, alhoewel ik enorm jaloers was dat zij zich gewoon omdraaide toen ik om vier uur  ’s ochtends op stond me klaar te maken voor die vroege vluchten. Grr. Maar eens die vlucht uit de weg was, was ik dolblij dat ik naar Versante terug kon gaan, iets koken en vertrekken naar waar we gepland hadden. Wat hebben we zoal gedaan vraag je je af? Well….

De eerste dag nadat we uitsliepen. Scottsdale Fashion Square. Van elf uur ’s ochtends tot vier uur ’s middags winkelen in een enorm groot shopping center. Jawel, ik, Bram Denis Marcus Verstockt heb vijf uur rondgewandeld en rondngewinkeld voor een periode van vijf volle uren. Hollister, Abercombie&Fitch, GAP, Aerpostale. Ik heb trouwens een nieuwe zonnebril, een Ray Ban. Een tien voor originaliteit als piloot …’s Middags Chicken Teriyaki gegeten

De tweede dag was Grand Canyon. ’s Ochtends ’s Nachts opgestaan om dan een vijf uur te rijden naar het noorden, naar de South Rim van de Grand Canyon. De tocht daarheen, was ongelofelijk. Zachtjes wegklimmen uit de woestijnvallei van Phoenix, steeds hoger klimmen, tot we in de prairie terecht komen, een echt steppelandschap. Bergen in de achtergrond, een korte pauze langs de kant van de weg om een stuk fruit te eten, even genieten van het uitzicht en weer op weg. Nog altijd aan het klimmen tot we ineens naaldbomen begonnen tegen te komen. Lange rechte wegen van wel 30 kilometer lang. Altijd maar rechtdoor en steeds slechter wordende radiostations. Van goede zenders die een mix van pop en rock brachten, tot zenders die alleen Nickelback afkooksels brachten (Misschien een ware hemel voor S. ? :p), tot zenders die alleen country speelden, tot zenders die alleen reclame draaiden. Toen we het bordje van McDonalds Grand Canyon zagen, wisten we dat we niet veraf meer waren en 3 mijl verder reden we het park binnen. Let wel, ik was enorm verrast, als ik Grand Canyon denk, denk ik aan cactussen (of toch cacti?) maar dan ben je wel enorm fout, we zaten nog steeds in dat naaldbomengebied weet je wel? Geparkeerd, wat flesjes water gekocht, de bus genomen naar Yaki Point, en dan beslist om een eindje af te dalen in een wonderbaarlijk landschap. Overdonderend, gigantisch. Ik schrok van de grootte van de krater, put, canyon. De alpen is voor mietjes eens je dat hebt gezien. We zijn een anderhalf uur aan het afdalen in de Canyon, we hadden net het eerste laagje rode steen bereikt. Zoals je kan zien heb je een groene laag, een witte, dan nog een groene, dan nog een witte, dan nog een groene en dan de eerste rode. Daar zaten we na een anderhalf uur afdalen, als je dan naar beneden kijkt en je ziet in de verte (rechts op de foto) een plateau, op die plateau ben je halfweg. De coloradorivier kregen we in de verste verte nog niet te zien. In het eerste deel van onze afdaling, was er een stuk waar men aan het werken was, met muilezels die steengruis naar boven brachten. Moedige mannen, het was niet bepaald het breedste pad in de Canyon. We namen genoeg foto’s en begonnen dan terug naar boven te wandelen, eens boven hebben we nog een vijf kilometer langs de rand gewandeld terug naar de wagen. Het was ondertussen half drie, een snelle McDonalds en terug op weg, langs bergen en rivieren.

De dag nadien hielden we een korte pauze, waar Charlotte probeerde mij in te halen in bruin zijn. Tevergeefs uiteraard. Dinsdag deden we Apachetrail. Een kronkelweg in het oosten van Phoenix, het is een weg geworden toen men in de jaren ’20 een dam wou aanleggen (Rooseveltdam, dat is de huidige naam, uiteraard was er in de jaren ’20 nog geen sprake van Roosevelt) en truckers die route gebruikten om bouwmateriaal aan te brengen, er ontstond een kleine economie langs die weg maar eens de dam was gebouwd, stierf het verkeer ook uit en bleven er een drietal spookdorpjes achter. Nu gerestaureerd en een superattractie voor toeristen. Enorm mooie foto’s genomen, daar kregen we het idee om een bootje te huren, jammer genoeg was alles net gesloten op Canyon Lake, dus we reden verder en maakten vele stopjes om van het uitzicht te genieten. De laatste halte was een ietwat groter dorpje dat onder Superstition Rock lag. De dag daarna, vertrokken we vrij laat naar Lake Pleasant, rond drie uur kwamen we aan. Om half vier hebben we de goedkoopste boot kunnen huren, 22 voet lang, dat is 7 meter en een kauwgum. Er kan 10 man op, dus we hadden genoeg plaats xD We kregen zelfs een half uur gratis, omdat ze dichtgingen om vijf uur. Enorm leuk, en het meer bracht een zalige verkoeling.

Vrijdag, de laatste dag voor Charlotte, had ik een dag verlof en zijn we ’s ochtends naar de Salt River Tubing vertrokken. We hadden onze flesjes water mee van thuis uit en kwamen daar aan en wouden 2 banden huren. Ik wou met Visa betalen, maar ze aanvaardden dat niet, toen zij de oude meneer:

Where are you from?
We’re from Belgium!
Belgen? I was never any good at geography (don’t worry sir, neither are your countrymen)
How would you like to go for free?
What, really. That would be absolutely amazing.
Donna, give me two free passes yeah. Now, what’s your last name?
Verstockt, v-e-r-s-t-o-c-k-t.
Okay, and you were from Belgen -hij schrijft letterlijk Belgen neer- Here are your tubes and I hope you have a good time.
Thanks for the free passes.
Well, welcome to America.

Drie uur lang, gewoon ronddobberen, jammer genoeg geen foto’s van dit tochtje, het was enorm mooi en echt wel genieten langs het mooie landschap. Dat was Charlotte’s laatste dag in de VSA.
Ik heb elke dag vrij kort besproken want ik weet dat ik mezelf zou laten gaan als ik elke dag tot in detail zou bespreken. Ik heb bijvoorbeeld het lekkere eten weggelaten, autopech, de Belgen die we tegenkwamen, de zwembad momenten, enz…

Laatste Solo …

Wow, Bram opnieuw een blog. Jawaddedadde, ze geven er u tegenwoordig geld voor zeker? Net niet, maar ik heb goede moed tegenwoordig. Misschien komt het omdat ik bijna naar huis mag gaan, misschien omdat ik ontzettend uitkijk naar de Seneca’s Charlotte (oeps!). De Seneca is nog maar liefst een 4 lessen verwijderd van me. Tweemotorig vliegtuig (met turbochargers!) Daar zal ik zowel mijn MEP als mijn CPL opdoen. MEP is gewoon multi-engine piston rating en CPL staat voor commercial pilot’s licence. Dan krijg ik tevens mijn vleugels opgespeld en krijg ik in plaats van één zilveren streep, twee gouden. Maar dat is toekomstmuziek.

Vandaag had ik mijn laatste solo op de Warrior! Ik heb het met gemengde gevoelens gedaan, ik zal mijn solo’s wel missen en daar alleen wat rondtoeren is best leuk, langs de andere kant, ik wil nu zo snel mogelijk alles gedaan krijgen zodat ik naar België kan. Ik heb nogmaals een typische navigatie les gevlogen in het zuiden van Phoenix, een laatste keer langs Lake Sint Claire (more like Puddle Sint Claire) en zo weer naar Goodyear. Rustig en koel op 8500 voet (2.5 km). Wat aan het genieten van het uitzicht. Wat een verschil met die eerste solo’s waar alles hectisch was, waar je zat te stressen of je tijden wel zouden klopppen, of je wel de juiste koers aan het vliegen bent (als je ergens naartoe vloog waar je nog niet was geweest, dan moet jejezelf en je planning enorm vertrouwen) De laatste 30 mijl ben ik dan op het gemak aan 500voet per minuut naar beneden gekomen en terug naar Goodyear. Het vliegtuig parkeren, kettingen en blocks zetten, nog vlug even de tijden invullen en klaar!

Zou deze laatste vlucht dan zo monotoon en grijs zijn? Zou ik er nu echt niets speciaals van gemaakt hebben? Mensen toch, dit is Bram, altijd wel iets verstopt in zijn mouw 🙂

Mondaynight Football, Buffalo Wild Wings

Het was vandaag maandag. Dan wordt Amerika football gek. Je weet wel, rugby voor mietjes (of dat dacht ik toch). We zijn met een zevental man naar Buffalo Wild Wings gegaan. Je kan er kippevleugeltjes in allerlei sausjes bestellen. De sauzen zijn gegradeerd volgens pikantheidfactor ofzoiets. Je begint bij Sweet bbq en het pikantste is Blazin’ something something. Ik kan het me niet herinneren, maar ik kijk zo hoog op de lijst niet. De mensen die me kennen weten dat ik niet graag dingen eet die pikanter zijn dan een suikerspin. De vorige keer had ik me toch gewaagd aan pikant sausje mild, drie dagenlang heb ik niets gesmaakt, mijn tong was verbrand. Dus vandaag heb ik er zes met parmesan garlic besteld en twaalf met honey bbq. Daarbij ook nog een klein bakje frietjes en een cola. Dus, veel Amerikaanser kon deze maaltijd niet worden, of toch?

Jawel hoor, American football begon: Kansas tegen San Diego. Ik denk wel dat de Britten iets meer voeling hebben met deze sport, Britten spelen rugby (zonder enige bescherming: geen helmen, schelpen of kevlar vest) Ik was een complete leek, dus ik vroeg gedurig aan mijn Ierse vriend (die al eens een jaar in Los Angeles had gewoond) wat ze aan het doen waren. Uiteindelijk snapte ik het spelletje wel en het was wel leuk om zien, al was het dan maar om te kijken naar hoe spectaculair die laatste tackle wel was. Ik stond toch versteld van een paar dingen.

Er liep een heel klein mannetje tussen, in een van de teams. Hij was 1m68 groot en vergeleken met zijn collega’s een echte kabouter, je kan het niet op een andere manier omschrijven. Maar potverdorie, die kerel kon lopen als de bliksem. Ik die me direct zag in dat mannetje heb hem de hele avond toegejuicht. Ik houd van een underdog en hij heeft een paar mooie dingen laten zien, dus dat is altijd leuk.
In American football heb je blijkbaar een aanvallend team die probeert de scoren en een verdedigend team die mensen neertacklet. Wat me opviel bij beide verdedigende teams is dat sommigen zo zwaar zijn dat wanneer ze van het veld komen om op de bank te zitten, zuurstof krijgen toegediend. Zuurstofmasker krijgen als sportman :s Wow! Dat is even schrikken.
Tactisch zitten die spelletjes wel enorm goed in elkaar, als je even oplet en je ziet hun spelletje en hoe leep ze het allemaal spelen dan denk, dat is mooi gedaan of “oei, die hadden ze moeten hebben” (lees, neermaaien tegen de grond)
Olijke Amerikanen, ze zijn iets te als je snapt wat ik bedoel. Wanneer ze dan een doelpunt maken of een aardig stuk zijn opgeschoven op het veld dan juichen ze als kinderen die Sinterklaas hebben gekregen. Ze staan met vijf man rond te springen en helmen tegen elkaar te stoten. Ik ben iets minder in die dingen persoonlijk, maar het is een wederkerend thema over Amerikaanders. Veel te enthousiast, goed bedoeld maar als je dat niet gewoon bent komt het maar eigenaardig over. Ah well, zij vinden ons raar wanneer ik drie kussen geef bij een verjaardag.

Nog even over de kippevleugeltjes, ik vind het gewoon enorm leuk om zo met je handen die allemaal op te eten en weten dat je kaak volhangt maar toch nog aan een ander beginnen! Ik ga later nog een foto uploaden van mij waar ik net mijn laatste vleugeltje opeet, heel mijn mond vol lekkere honey bbq saus. Sorry mama en ja mama, ik heb mijn mondje mooi afgekuist!

We hadden een beetje klachten over de service en we hebben nog een gratis mandje frietjes gekregen. Ik heb daar dus nog de helft van opgegeten. Ik begin wel een reputatie te krijgen van iemand die veel eet. Ik wou alleen dat er wat bleef plakken, want met die arme 60kilo, dat is niet zo indrukwekkend 😦

Ik houd jullie op de hoogte. (Dankzij wat aanmoediging heb ik terug meer zin in het bloggen!)

Een avondgesprek met “American Amanda”

Ik wou nog even wat bedenkingen bij Amerika vertellen, deze keer niet via dingen die ik heb gezien maar dingen die een typisch Amerikaans meisje mij vertelde op een avond. Ze komt uit South-Dakota (Midwest) dus veel Amerikaanser ga je de mensen niet vinden.

Een van de eerste dingen die ik schreef over Amerika vooral in Phoenix dan, was dat het een beetje fake aanvoelde. Alles was net iets te mooi, te mooi aangelegd overal waar je ging. Ze gaf me daarin gelijk dat wat ik gezien heb heel fake is, maar dat dit vooral het karakter van Phoenix is. Phoenix is vrij modern en daarom is alles nog nieuw en mooi.

Dan had ik het over Obama, ik vertelde dat het feit dat Amerikanen voor zo iemand kozen in plaats voor een Bush of andere cowboy in de ogen van de rest van de wereld deugd doet. De populariteit van de VSA is in Europa enorm gestegen sinds Obama zijn positie opnam als president. Ik ging dan verder over wat ik zag in de boekjes, de republikeinse boekjes weliswaar. Vijf weken geleden pakte dat ene boekje uit met: “Shock!! Obama’s birthcertificate (he’s not a citizen!)” Ik keek ernaar, moest me inhouden niet te lachen en ging dan betalen aan de kassa. Twee weken geleden zag ik dat zelfde boekje nu met een andere titel: “Shock!! Obama’s a muslim and why he wants a mosque near Ground Zero” Deze keer hoefde ik me niet in te houden van lachen. Ik dacht dat dat rotboekje al failliet zou geweest zijn, maar er zijn dus effectief mensen onder ons die deze rommel kopen? Dus ik vertelde dit aan Amanda en ze vulde mijn verhaal verder aan. ”

Yeah, it’s strange, even people from my age who are in college (unief) believe this propaganda.”
Ik vroeg dan: “But how, isn’t the whole point of going to uni to further develop yourself, make your own judgements find your own way”
Zij: “It should be, but people are naive and like scandals”
Ik: “As if the country with the best intelligence service in the world would not notice something silly like whether his birthcertificate is that of an American citizen, clearly they screen people, no?”
Zij: “That’s when people like complot theories”
Ik: “Ah, it all makes sense now, you’ve got some trust issues”
Zij: “Against politicians we’ve got a bit of a, get off my back attitude”
Ik: “Hence your disgust for taxes”
ZIj: “Exactly!”

Gisteren zat ik te wachten in het busje van de school en de buschauffeur had Arizona Republic opgezet en door de luidsprekers hoorde ik een man een monoloog afsteken over hoe de citycouncil samen met andere “gemeenten en steden” in de buurt een ware aanval is aan het uitvoeren om geld  weg te kapen bij de politie en brandweer om dan weg te geven aan luieriken. Als je dan de feiten opzocht ging het om een 2% taks op je dagelijkse inkopen die dan integraal naar het fonds voor tijdelijk werkonbekwamen ging. Natuurlijk dertig minuten lang en niemand om je tegen te spreken, dan lijkt alles waar te zijn. Geef mij toch maar een debat en hoewel ik me soms erger aan politici, het is toch veel wijzer te horen wat de andere heeft te zeggen. Maar natuurlijk, ik ben een Europese communist blijkbaar dus wat weet ik daarvan.

Ik heb een nieuwe regel bij, discussieer niet met Amerikanen, ze zijn de tijd niet waart, komen met onzinargumenten af en op het einde van de dag denken ze nog gelijk te hebben. Wij zijn communisten in de ogen van republikeinen, en Obama wil dat communisme in Amerika afdwingen zodat we overspoeld worden door Sovjets. Ik kan begrijpen dat je je oude vijand niet vertrouwt, hoeveel mensen denken nog zo over Duitsland? Maar, ik ga niet meer in debat met iemand die het verschil niet kent tussen socialisme en communisme. Europa is geen schone schijn en indien we het Amerikaanse systeem zouden toepassen zouden we misschien wel veel rijker zijn dan nu, maar wij zorgen voor onze zwakkeren in de maatschappij. Velen vloeken erop, als we alleen maar kijken naar het geld dat we de staat betalen, maar uiteindelijk vind ik dat je niet kan afleiden hoe goed een land is door te kijken naar hoe de rijken leven. Rijke mensen zullen altijd goed leven of dat nu in Rusland, België, Amerika of Congo. Stephen Fry is een Brits miljonair met een kasteel en zoveel knechten dat je ze niet kan tellen in een of ander Afrikaans land. Nee, ik ben van mening dat je kan zien hoe goed een land het doet, door te kijken naar hoe de zwakste en armste van een land het heeft.
In Europa leeft zo iemand geen luxeleventje, maar hij krijgt zeker genoeg hulp en bovendien sterft hij niet op straat, dat is iets wat in Amerika wel gebeurt, mensen sterven op straat en indien je geen ziektverzekering hebt dan blijf je daar liggen.

Die hele mentaliteit lijkt raar, want, Amerika in tegenstelling tot modern Europa is enorm religieus. Zij geloven zoals wij twee generaties terug geloofden. Dan zou je denken dat voor al die religieuze mensen een solidariteit onder elkaar via ziekenzorg voor iedereen logisch maar nee. Amerikanen zijn religieus zolang er niet over geld wordt  gesproken. Hypocriet op zijn minst.

Dat was de politieke filosofische brok van deze blog, wat nu volgt zijn wat kleine dingetjes over Amerikanen.

Tips: Alle garçons verwachten op zijn minst een 15-20% fooi. Indien je minder geeft word je haast weggetuurd door hen. Zelfs wanneer je op café gaat om een colatje te drinken. Ik weet niet of jullie focoien geven, maar in het begin wist ik niet goed wat doen, wat is genoeg, wat is te veel? Als ik een colatje bestel in België betaal ik slechts mijn drankje, ik geef geen fooi. Ik weet niet of dit nu aan mij ligt, maar ik denk toch dat België niet echt fooien geeft. Misschien op restaurant en je was heel tevreden over de bediening, maar een andere situatie kan ik me niet inbeelden.
Tax: Alle prijzen zijn exclusief taksen. Dus in je hoofd moet je er altijd een 8.33% bijrekenen.
Refills: Wanneer je op restaurant een cola bestelt, krijg je een groot glas cola en dat wordt gratis elke keer opnieuw opgevuld. Dat is iets wat ik graag zou zien in Belgische restaurants 🙂 Moet ik nooit meer om een nieuwe Ice-tea vragen 🙂
Restaurants: Als we even de hamburgerketens buiten beschouwing laten, je kan echt heel lekker eten hier in Amerika, er is van alles zo’n beetje, je hebt Mexicaanse restaurants, Sushi bars waar je net zoals op televisie een kok krijgt toegewezen die dan alles op een indrukwekkende manier voor je ogen klaarmaakt en ondertussen het publiek nog goed bezig houdt, Je hebt een iets klassiekere vorm van restaurants. In de stijl van een Belgisch restaurant, gewoon niet zo verfijnd. Enorm lekker allemaal. Ik heb nu alles zo al wat geprobeerd en Mexicaans ligt me het minst, sushi was verrassend lekker en het Italiaanse restaurant was het lekkerste voor mij. Enorm goed bereid + ik kreeg verse parmezaan (ding ding ding 6$ tip for you my dear friend) geraspt op mijn bord waar ik bij stond en ik mocht zelfs zeggen hoeveel! 😉

De ijsjes zijn niet zo super, een dame blancheke zit er niet in. Een potje Ben&Jerry’s daarentegen dat lust ik wel.

Het vliegen dan, ik heb vandaag mijn voorlaatste solo gedaan. Volgende week doe ik mijn laatste solo op de Warrior. Ik kijk er wel naar uit, want de navigatie is iets te makkelijk aan het worden, we gaan immers altijd naar dezelfde checkpoints. Ik ken het zuiden van Phoenix op mijn duimpje nu 🙂

Groetjes uit het steeds frissere Phoenix (geen grap, de temperatuur haalde de 40° niet vandaag, vlug een pulletje aangetrokken )

PT3 en Holds

Geslaagd voor PT3 met alweer een drie. Opnieuw heeft één klein foutje me die twee gekost. Net iets te laat van Rainbow Valley frequentie omgeschakeld naar South West frequentie. Nu ja, de examinator heeft me wel een uitstekend gegeven voor mijn navigatie werk. Mijn ETA’s (Estimated Time of Arrival) waren ver onder de limieten. Oxford vraagt binnen de drie minuten langs beide zijden aan te komen, ik kwam bij vier van de vijf checkpoints aan binnen de twintig seconden en bij datandere checkpoint zat ik binnen de veertig seconden. Dus ik was hier al enorm blij om, mijn navigatie was af.

De diversion heeft me mijn twee gekost zoals ik al uitlegde. Ik was bezig een diversion te tekenen, berekenen enz… toen ik te laat van frequentie veranderde. Een domme fout die ik nog nooit heb gemaakt tot nu. Op mijn examen, typisch! Wat is een diversion nu eigenlijk. Letterlijk is het een ‘uitwijking’. Je wijkt uit naar een andere bestemming dan voorzien en aangezien je dat niet op voorhand wist moet je alles in de cockpit doen, zoals een rechte lijn trekken (lijkt moeilijker dan je denkt, je bent ondertussen ook nog het vliegtuig aan het vliegen), berekenen hoe lang je nieuwe route zal duren, op welke hoogte je gaat vliegen en of je genoeg fuel hebt om er te geraken.
Maar goed, al bij al zit ik aan de verwachte standaard. Het is gewoon enorm frustrerend om te weten dat je beter kan en het niet te kunnen laten zien op je examen. Ik hoop en denk wel dat het zal lukken dat ik op PT4 een twee zal halen.

Nu de navigatie bijna achter de rug is, gaan we over naar instrument procedures. Een hold vliegen. Een hold kan je een beetje zien als een soort parkeerplaats voor vliegtuigen die een luchthaven willen binnenkomen bijvoorbeeld. Heel simpel, vliegtuigen vliegen toertjes in een hold. Natuurlijk, dit is niet zomaar een toertje, het is veeleer in de vorm van een atletiekpiste; 100m in de rechte lijn langs beide zijden en 100m in beide bochten. Alleen spreekt men niet van afstanden in de vliegwereld (Beeld je in dat ik met mijn éénmotorig toestelletje even ver moet vliegen als de A380 ….) In de vliegwereld gebruiken we  de tijd als een maatstaf. Tijd zo redeneert men blijft hetzelfde voor iedereen. (Albert Einstein zou zich omdraaien in zijn graf) Dus om het simpel te houden, elke 180° bocht duurt exact één minuut en elke rechte lijn duurt ook één minuut.

Er komt nog een pak meer bij kijken en mijn collega’s van BAFA, OAC, KLS en nog meer weten waarover ik spreek, maar dat zou iets te technisch zijn voor deze blog.

Zaterdag heb ik ook mijn Cross country qualifier ( een onderdeel van de commerciële licentie) voltooid. Wat een vermoeiende dag. Van Goodyear naar het zuidoosten tot in Ryan. Daar had ik geluk dat twee collega’s net toekwamen, dus hebben we daar lekker iets gegeten. Van Ryan naar Chandler. Chandler ligt centraal en in het zuiden van Phoenix. Van Chandler via een omweg terug naar Goodyear. Ik was gezooid. Lekker bakken in de cockpit waar het bij het opstarten 58°C was. Gelukkig heb ik een grote ventilator 😉

Tot gauw!

Amerikaanders deel 3

Een groot man zei ooit, je kan een land bekijken via zijn reclame.

Wij hebben: “Who took my badjas?”

Amerika heeft dit: George Washington

Enjoy

edit: dankjewel Ilse, het is inderdaad who took my badjas!

Nightflying, PT2 en een fotoKodak!

Nightflying! Is! De! Max! De voorbereiding van de vlucht tijdens zonsondergang, de fonkelende lichtjes die aanspringen langs en op het vliegveld, de knipperende lichtjes van het vliegtuig, throttle all the way up en we rollen, stuk voor stuk wordt de runway voor me opgelicht en *zwift*, mm nee zo klinkt het niet misschien *vroeft*, mm nee, tot nader order blijft het *zwift* en into the black. Hoe hoger ik klim hoe meer lichtjes ik zie onder me -Pilots, looking down on people since 1903- genietend van het uitzicht vliegen we verder naar Tucson. Tucson International was echt zalig, jets die vertrokken en toekwamen. Even naar de pilot’s lounge en terug instappen en de flybuddy terug laten vliegen. Op onze weg terug vlogen we over Phoenix Skyharbor, was echt indrukwekkend.
Ik ben net teruggekomen van mijn night solo circuits. Lang wachten vooraleer ik kon opstijgen, zag wel 9 vliegtuigen binnenkomen om te landen, enorm vervelend want ik moest 5 landingen doen voor negen uur ’s avonds, 20 minuten van de 45 voorbij en één landing gedaan. Geweldig. Uiteindelijk heb ik er nog drie kunnen doen. Morgen beter.

PT2 gedaan en geslaagd. Ik had opnieuw een 3, goed dus, maar niet tevreden. Er zat meer in, maar jammer genoeg heb ik wat stomme foutjes gemaakt. Nervositeit? Niet echt, ik voelde me niet echt nerveus maar ach, uiteindelijk was die drie wel verdiend.

Ik heb eindelijk een fotoKodak! Een echte Kodak! Wel  ja, de derde goedkoopste van Walmart, easyshare nummer 676576516876569879843213248994! Maar goed, sommige foto’s staan al online. Oh en ik krijg maar niet genoeg van de zonsondergangen hier. Hopeloze romanticus hier, had ik maar mijn meisje om die momenten te delen. Ik mis je liefje!

That’s all folks,
foto’s volgen,

Groetjes,
Bram

Amerikaanders deel 2

En ik ben terug van een blogvakantie! Hoezee!

Om eerlijk te zijn, ik was te lui! Het spijt me! Maar ter mijner verdediging ik had een druk rooster en ik was soms zo doodmoe van een dag vliegen dat ik zelfs mijn strijk niet in orde kreeg! Resultaat: Een hoop gewassen was op mijn kast!

Amerikaanders dus en laat ik maar beginnen met een van mijn favoriete onderwerpen! Auto’s, sorry meisjes even echte jongenspraat over wagens. Om over wagens in Amerika te praten moet je beseffen hoe de infrastructuur hier is. De stad Phoenix bestaat uit verschillende steden dat allemaal onder de noemer Phoenix valt. Had je hier 150 jaar geleden rondgewandeld, dan kwam je hier Buffalo Bill tegen in de lokale bar. Wij hier in Avondale zouden spreken van Phoenix als het stadje dat 50 km in het oosten ligt. Nu is Avondale Phoenix geworden. En stad in Amerika breidt zich ook niet uit zoals in België. Er is geen echt centrum zoals wij dat kennen. Geen kerk of stadhuis in het midden. Alles breidt zich horizontaal uit. Rijhuizen kennen ze hier niet, het is ook niet nodig er is nog zoveel woestijn over. Voeg bij dit het typisch Amerikaans stratenpatroon en je krijgt snel een leefomgeving waar alles op rijafstand is en niets op wandelafstand. Alle straten zijn ook zo breed als onze expresswegen, twee tot drie vakken per rijrichting, voor eender welke straat!

Al die zever hierboven legt uit hoe en voor welk doel Amerikaanse wagens zijn gebouwd. Rechte lijn! Dus acceleratie is belangrijk voor hen, de beroemde quarter mile dragrace van verkeerslicht tot verkeerslicht. En om een of andere reden zijn ze daarbij vergeten dat er af en toe bochten moeten genomen worden. De Camaro, de Dodge Charger; allebei V8’s allebei meer dan 5liter cilinderinhoud (Het spijt me echt meisjes), de versnelling die ze tentoonstellen is indrukwekkend, een enorm zware wagen die zo snel wegscheurt, enorm indrukwekkend. Maar dan zie zo’n wagen linksaf slaan en je ziet de hele wagen ‘rollen’. De petrolheads onder ons weten wat ik bedoel. Dan heb je de gewone Amerikaanse wagens, de alledaagse wagens. Meer van hetzelfde alleen hebben ze nu de enorme versnelling  weggenomen. Kortaf, ze zijn gewoon slecht! En de automatische versnellingsbakding maakt me gek! Het weet gewoon niet wat te doen, je stampt op de gaspedaal, je wacht, je wacht … je zet thee, maakt je tas klaar, beetje melk, beetje suiker, oh wacht! Nee, dat was de wagen naast je, water is aan het koken, giet het in theepot, laat het een minuutje intrekken, kijkt even of je de gaspedaal nog aan het induwen bent want je voet slaapt, thee is klaar ondertussen, je giet het in de tas en klaar en ondertussen zijn we weg! Het duurt enorm lang. En tijdens de versnelling weet het ook niet goed welke versnelling te kiezen: “Derde, nee tweede, wacht vierde”. Ik sta hier bekend als de gekke Belg die tegen de wagen roept: “Make up your blieping mind for blieps sake!”

Een andere ergernis zijn pickup trucks. Ze zijn groot en sterk en compleet nutteloos! 8liter motor wagens die de kracht hebben hele dorpen weg te slepen en ze hebben een ding gemeenschappelijk. Ze zijn allemaal leeg. Er zit telkens maar één persoon in, ik kan er nu wel inkomen dat sommige Amerikanen even veel wegen als een huis, maar toch niet zoveel als een dorp. Compleet overbodig dus! Het duurde een maand vooral we een pickup truck zagen waar de laadruimte werd gebruikte. Als er één ding is dat ik zal haten aan Amerikaanse wagens dan zijn het de pickup trucks, de rest stoort me minder.

Goed gedaan met wagens!

De kleine dingetjes over Amerikanen. Onlangs was A. jarig, zij is de Amerikaanse vriendin van J., mijn kamergenoot. Toen ze binnenkwam stapte ik eropaf zei gelukkige verjaardag,  nam haar bij de schouders en gaf drie kussen op de kaak. Het was pas bij de tweede kus dat ik enige stijfheid van haar kant voelde, alsof ze niet wist wat te doen. Dat was ook het geval, ze wist echt niet wat doen: “This is awkward and really new to me!”.
Ik had daar totaal niet aan gedacht. Zelfs de Britten bekeken me raar toen ik het hen vertelde, zij houden ook niet zo van kaakkussen. Woeps!

De Amerikaanse groet: “Hey man, ha ya doin'” is dus kort voor hallo. Ze stellen een vraag, maar bekijken je raar wanneer je ze beantwoordt. Nog zo’n klein dingetje.

Sue thigh neigbo(u)r!
Een Canadese standup comedian, pikte iemand uit het publiek omdat ze zat te praten tijdens zijn voorstelling. Een beetje zoals Alex Agnew dat doet. Het beste wat je kan doen is gewoon meelachen, hij is ten slotte een komiek die met alles spot. Ik kan me niet echt goed herinneren hoe het gesprek echt ging  maar een deel herinner ik me wel.
“You could get that stick out of your ass, that might help!”
“Oh my frigging Go-od, I could sue you for that!”
“Oh really? Well, than I’m going to sue the medical personal of the hospital you were born in, because clearly letting you live is medical malpractice!”
“Can you please move on, like whatever!”
“I could, if you kept your mouth ten minutes ago, now it’s too late, now I need to tell the rest of America what kind of bitch you are”
…
“Oh, and that you’re mother is a whore!”
“That’s not even funny”

Laughter in the background!

Well, they think it’s funny and they’re paying me, anyway moving on…

Het belangrijkste stukje is de “I could like so sue you for this” Dat is exact de manier hoe dingen hier gebeuren. Naar het gerecht ermee! Ze maken er zelfs een business van! Op televisie reclame voor groten rechtsbijstand bedrijven. Oproepen via televisie: ” Heb jij dit product gebruik? Jij hebt misschien recht op xx miljoen aan schadevergoeding, bel advocatenfirma y. Wij zorgen ervoor dat jij je zaak wint en de schadevergoeding krijgt die jou toekomt!”

BP.
British Petrol heeft een stuk of drie nieuwe reclametjes om de publieke opinie omhoog te krikken. “We’re doing our best to clear the Golf of oil, we can’t stop all oil coming ashore, but we’re gonna stay here as long as it takes to clean up this mess”
Zouden jullie omwille van deze reclameboodschap je mening over BP veranderen

Algemene waarschuwingen via televisie! Only in America!
Opeens tijdens je show begint een alarm af te gaan, een luide biep die zich elke seconde herhaalt met een waarschuwing op een rode achtergrond met witte letters: “The commies are on their way with some nukes!” of hetgeen wij zagen: “Flashfloods possible, be careful”

U las dat goed, het regende in deze woestijn. Ik was blij voor de afkoeling, maar ongelukkig met de gekke vochtigheidsgraad die vorige week hier heerste! Ondraaglijk.

Ik ben ongeveer halfweg, ik begin België enorm te missen!